 |     
| |||||||||||||||
| | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| | ||||||||||||||||
| ΜΕΛΕΤΕΣ [ Πληροφορίες ] [ Συντελεστές ] [ Πρώτη Σελίδα ] |
Η ανάπτυξη των αφηγηματικών χρονικών δομών στον παιδικό λόγο: Μελέτη αφηγήσεων παιδιών που μαθαίνουν ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα Μαρία Τζεβελέκου - Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου Warning: Undefined variable $author2 in /home/ntlab/public_html/areas/language/studies/studies.php on line 47 Warning: Undefined variable $author3 in /home/ntlab/public_html/areas/language/studies/studies.php on line 50 Η αφήγηση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το χρόνο. Ο αφηγητής ιδιοποιείται το χρόνο μετασχηματίζοντάς τον, από αφηρημένη φυσική οντότητα, σε γλωσσική, γνωσιακή και βιωματική οντότητα. Αυτού του είδους ο μετασχηματισμός δεν είναι βέβαια ίδιον του αφηγητή, αλλά του ομιλητή γενικά σε κάθε περίσταση λόγου. Η εννοιολογική σύλληψη του φυσικού χρόνου αποκρυσταλλώνεται, τουλάχιστον στη δυτική παράδοση, σ' ένα διάγραμμα όπου ο χρόνος απεικονίζεται μ' ένα μονοδιάστατο άξονα ο οποίος είναι ενιαία προσανατολισμένος από το παρελθόν στο μέλλον, αποτελείται από στιγμές γραμμικά διατεταγμένες και χαρακτηρίζεται από την ιδιότητα της πυκνότητας δηλαδή δεν υπάρχουν κενά ανάμεσα στις στιγμές. Η πλέον διαδεδομένη αντίληψη είναι ότι τα γεγονότα ενσωματώνονται στον άξονα αυτό υιοθετώντας παράλληλα τις ιδιότητες που τον χαρακτηρίζουν, καθώς αποτελεί το πρωταρχικό τους υπόβαθρο. Στο πλαίσιο της γλωσσολογικής προοπτικής, η απεικόνιση αυτή υπέστη μια πρώτη σημαντική αναθεώρηση όταν η χρονική διατεταγμένη του ομιλητή εισήχθη στον εν λόγω άξονα. Το παρόν του ομιλητή, η στιγμή που εκφέρει το λόγο του, συνιστά μιαν αφετηρία η οποία τέμνει τον άξονα σε δύο μέρη στο παρελθόν και στο μέλλον. Αυτή η πρώτη αναθεώρηση ακολουθείται από μια σειρά άλλων τροποποιήσεων οι οποίες απορρέουν από την ολοένα αυξανόμενη επίγνωση αφενός ότι διαφορετικοί πολιτισμοί, και κατ' επέκταση διαφορετικές γλώσσες, υιοθετούν μιαν άλλη οπτική γωνία στην εννοιοδότηση του χρόνου, αφετέρου ότι η τρέχουσα απεικόνιση προσκρούει στη ίδια τη δομή του χρόνου όπως την αντιλαμβανόμαστε μέσω των γλωσσικών φαινομένων. [...] Σε αυτό το πλαίσιο, η μελέτη αυτή εξετάζει την ανάπτυξη των χρονικών δομών στον αφηγηματικό λόγο παιδιών που μαθαίνουν ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα. Η ομάδα από την οποία αντλούνται οι αφηγήσεις αποτελείται από παιδιά ηλικίας 6-12 ετών που ζουν στη Θράκη και φοιτούν στα ελληνοτουρκικά μειονοτικά σχολεία της περιοχής. Η εξέταση του αφηγηματικού λόγου των παιδιών προϋποθέτει τη χρήση μεθόδων και εννοιών που έχουν αναπτυχθεί στα πεδία της γλωσσολογίας, της κοινωνιογλωσσολογίας και της ψυχολογίας, και αφορούν τα ζητήματα αφενός της κατάκτησης της γλώσσας -ως πρώτης ή ως δεύτερης-, αφετέρου της γνωσιακής ανάπτυξης των παιδιών.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ |
