 |     
| |||||||||||||||
| | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| | ||||||||||||||||
| ΜΕΛΕΤΕΣ [ Πληροφορίες ] [ Συντελεστές ] [ Πρώτη Σελίδα ] |
Οι στερεότυπες εκφράσεις και η διδακτική της νέας ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας Άννα Αναστασιάδη-Συμεωνίδη - Τμήμα Φιλολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Αγγελική Ευθυμίου - Κέντρο Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων της Ακαδημίας Αθηνών/ΠΤΔΕ-ΔΠΘ Warning: Undefined variable $author3 in /home/ntlab/public_html/areas/language/studies/studies.php on line 50 Είναι γνωστό, ιδιαίτερα μετά τα διδάγματα της γενετικής γραμματικής, ότι η γλώσσα είναι δημιουργική, δηλαδή επιτρέπει στον ομιλητή να δημιουργεί με πεπερασμένο αριθμό μονάδων άπειρο αριθμό προτάσεων και συνδυασμών. Ωστόσο αυτή η ελευθερία του ομιλητή συναντά ποικίλους περιορισμούς, όπως είναι οι γραμματικοί περιορισμοί (π.χ. η συμφωνία των όρων) και οι επιλεκτικοί περιορισμοί (π.χ. το ρήμα "πίνω" στο εκφώνημα:
απαιτεί αντικείμενο με τα χαρακτηριστικά [-έμψυχο], [+συγκεκριμένο], [+ρευστό]). Πέρα όμως από τους περιορισμούς αυτούς, υπάρχουν και άλλοι περιορισμοί που αφορούν συγκεκριμένους και πεπερασμένους σε αριθμό πολυλεξικούς συνδυασμούς που όμως λειτουργούν στο λόγο ως ένα ενιαίο, αδιάσπαστο σύνολο. Οι στερεότυπες, παγιωμένες αυτές εκφράσεις δεν κατασκευάζονται από τον ομιλητή κατά τη χρήση του συστήματος, αλλά χρησιμοποιούνται σε συγκεκριμένες περιστάσεις επικοινωνίας, επειδή έχει προηγηθεί κάποια διαδικασία απομνημόνευσης. Είναι πρωτότυπο δημιούργημα κάθε γλώσσας, γι' αυτό συνήθως δε μεταφράζονται κατά λέξη από τη μια γλώσσα στην άλλη, εκτός από τις περιπτώσεις που υπάρχει αμοιβαία γλωσσική επίδραση, όπως λ.χ. ανάμεσα στις στερεότυπες εκφράσεις της ελληνικής και της τουρκικής.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ |
