Περιγραφή: Παρουσιάζεται η έννοια του πολιτισμικού στοιχείου στο μάθημα της ξένης γλώσσας και αναλύεται η αδυναμία που υπάρχει στην οριοθέτηση ενός πολιτισμού. Παλαιότερα ως πολιτισμός θεωρούνταν το σύνολο των επιτευγμάτων που έχει να επιδείξει ένα έθνος. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει επικρατήσει ένας ορισμός του πολιτισμού που συμπεριλαμβάνει όλους τους τρόπους ζωής μιας κοινότητας και ακόμα και όλες τις αξίες που μοιράζονται τα μέλη της. Στην πρώτη περίπτωση είναι σχετικά εύκολο να οριοθετηθεί ένας πολιτισμός, ενώ στη δεύτερη είναι αδύνατο να υπάρξει συμφωνία για το περιεχόμενο του ορισμού του. Στα βιβλία διδασκαλίας της ξένης γλώσσας το πολιτισμικό στοιχείο έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο, διότι θεωρήθηκε ότι οι μαθητές παράλληλα με το γλωσσικό σύστημα, θα έπρεπε να αποκτούν κάποιες γνώσεις για το λαό που μιλά την αντίστοιχη γλώσσα ως μητρική. Μια νέα άποψη στο ρόλο του πολιτισμικού στοιχείου ανέπτυξε η επικοινωνιακή προσέγγιση σύμφωνα με την οποία ο μαθητής χρειαζόταν εκτός από τα καθαρά γλωσσικά δεδομένα και τη διεύρυνση του προσανατολισμού του στο περιβάλλον που μιλιέται η γλώσσα που μαθαίνει, όπως, για παράδειγμα, ο επαρκής χρήστης της γλώσσας πρέπει να επιλέγει τα κατάλληλα στοιχεία ανάλογα με την περίσταση επικοινωνίας και την ιεραρχική θέση του με το συνομιλητή του κτλ. Έτσι, θεωρήθηκε ότι θα έπρεπε να προστεθεί ακόμα μια παράμετρος της σχέσης «αλλοδαπού-φυσικού ομιλητή», ώστε να βγει συμπέρασμα για το τι μπορεί ειπωθεί και τι, για πολιτισμικούς λόγους, είναι για το φυσικό ομιλητή ως ανεπίτρεπτο. Η άποψη αυτή οδήγησε στη διαπολιτισμική διδακτική. Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι μηχανισμοί επικράτησης και εξάπλωσης μιας ισχυρής γλώσσας (γλωσσικός ηγεμονισμός) με άμεση συνέπεια την πολιτισμική ομογενοποίηση. Η διαπολιτισμική διδακτική θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αντίδοτο της ομογενοποίησης, αφού είναι αυτή που τονίζει ότι οι πολιτισμοί, παρ’ όλες τις διαφορές τους, είναι ίσοι. Ωστόσο μέσα από μια κριτική παρουσίαση της διαπολιτισμικής διδακτικής υποστηρίζεται ότι τα αποτελέσματά της συχνά εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους. Τέλος, παρουσιάζονται δύο κριτήρια που χαρακτηρίζουν τους τρόπους άμυνας μιας ασθενούς γλώσσας. Το ένα είναι το κριτήριο της αντιστρεψιμότητας, δηλαδή επιτρέπεται και στον ασθενή να κάνει αυτό που του κάνει ο ισχυρός; Αν όχι, τότε η σχέση δεν είναι ισορροπημένη, κλίνοντας υπέρ του ισχυρού. Το δεύτερο είναι το κριτήριο της αλληλεπίδρασης, δηλαδή, σε μια δημοκρατική σχέση και οι δύο πόλοι επιδρούν ο ένας στον άλλο. Αν, λοιπόν, παρατηρηθεί ότι μόνο ο ένας από τους δύο πόλους επηρεάζει πάντα και αλλάζει τον άλλο, τότε πρόκειται για μια σχέση ισχυρούς-ασθενούς.

Ειδικά χαρακτηριστικά: α) δείγματα διδακτικών τεχνικών

Τεχνικά χαρακτηριστικά: α) μονοχρωμία β) μικρή έκταση γ) πίνακες