Περιγραφή: Εξετάζεται η εμμεσότητα του ύφους της ΝΕ, δηλαδή η χρήση υπαινιγμών που αποδίδουν τη σκέψη ως ικανότητα χειρισμού αφηρημένων εννοιών. Η ιδιομορφία αυτή της ελληνικής γλώσσας εντοπίζεται τόσο σε επίπεδο γλωσσικών στοιχείων όσο και σε επίπεδο κοσμοθεωρίας που επηρεάζει τη χρήση της γλώσσας. Επιχειρείται ο εντοπισμός και η αξιολόγηση των χαρακτηριστικών προφορικότητας που ενυπάρχουν στο νεοελληνικό λόγο με την παράθεση κειμένων που προέρχονται από τον προφορικό λόγο πολιτικών. Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει πολύ συχνή εναλλαγή ομιλητών η οποία συνδέεται με τη διαφοροποίηση της εστίασης του λόγου. Παρατηρείται σημαντική χρήση προστακτικής και βουλητικής υποτακτικής, όπως επίσης και χρήση ερωτηματικών προτάσεων που εκφράζουν βεβαίωση, άρνηση ή προτροπή. Η συνομιλία φαίνεται πως διενεργείται για να εκτεθεί ενώπιον κοινού, γεγονός που σε κάθε περίπτωση φορτίζει επικοινωνιακά τα όσα λέγονται. Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό είναι η αμφισβήτηση των λογικών προϋποθέσεων που θέτει ο ομιλητής, γεγονός που οδηγεί συνήθως το συνομιλητή σε διατύπωση ερωτήσεων. Τέλος, επισημαίνεται ότι η θεματοποίηση πραγματοποιείται στην αρχή των προτάσεων και ότι πολύ συχνά χρησιμοποιούνται στο λόγο ιδιωματικές και λαϊκές εκφράσεις, ενίοτε εναλλακτικά με λόγιους τύπους, γεγονός που εμπλουτίζει το λόγο με ποιητικό τρόπο.

Ειδικά χαρακτηριστικά: α) δείγματα λόγου πολιτικών

Τεχνικά χαρακτηριστικά: α) μονοχρωμία