Περιγραφή: Διασαφηνίζεται ο όρος «διαχρονία», που σημαίνει τη διαδοχή δύο ή περισσότερων συγχρονιών, δηλαδή δύο ή περισσότερων συστημάτων που διαφέρουν μεταξύ τους χρονικά. Επομένως, η διαχρονική διδασκαλία των ελληνικών θα ήταν άστοχο να ταυτιστεί απλά με τη διδασκαλία των αρχαίων. Αντίθετα, αυτό που πρέπει να επιτευχθεί είναι η συνειδητοποίηση από την πλευρά των μαθητών της συνέχειας της ελληνικής γλώσσας και η ουσιαστικότερη κατοχή και αποτελεσματικότερη χρήση της σύγχρονης μορφής της ΝΕ μέσω της γνώσης των παλαιότερων μορφών της. Η σχέση της ΝΕ με την αρχαία και τη βυζαντινή ελληνική διαπιστώνεται στα επίπεδα του λεξιλογίου (αφού η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων της ΝΕ προέρχεται από την αρχαία) της δομής (δηλαδή της μορφολογίας, της σύνταξης και της φωνολογίας) και της γραφής-ορθογραφίας, αφού από τον 8ο αιώνα μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται για τη γραπτή αναπαράσταση της ελληνικής τα ίδια σύμβολα. Τέλος, προτείνονται κάποιοι τρόποι βελτίωσης της γλωσσικής χρήσης μέσω της διαχρονικής διδασκαλίας. Για να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, απαιτείται να δοθεί από την πλευρά του δασκάλου έμφαση στην ετυμολογία και την προέλευση των λέξεων. Ο τομέας στον οποίο επίσης πρέπει να δοθεί έμφαση είναι αυτός του λεξιλογίου. Η ανάγκη αυτή έχει γίνει κατανοητή από τους συγγραφείς του βιβλίου «Η ελληνική γλώσσα, αρχαία, βυζαντινή και λόγια», ωστόσο η προσπάθειά τους κρίνεται ανεπαρκής και για το λόγο αυτό κρίνεται σκόπιμο να γίνουν επισημάνσεις πάνω στις ενότητες του βιβλίου.

Ειδικά χαρακτηριστικά: α) δείγματα διδακτικών τεχνικών

Τεχνικά χαρακτηριστικά: α) μονοχρωμία