Περιγραφή: Παρουσιάζεται η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε αλλόγλωσσους μαθητές του Διαπολιτισμικού Γυμνασίου Θεσσαλονίκης. Το συγκεκριμένο σχολείο: α. διδάσκει την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα στους αλλόγλωσσους μαθητές και β. διδάσκει όλα τα αντικείμενα με το ίδιο αναλυτικό πρόγραμμα και τα ίδια σχολικά εγχειρίδια που χρησιμοποιούνται στα σχολεία στα οποία φοιτούν γηγενείς μαθητές. Το αποτέλεσμα είναι να μη λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαίτερες γλωσσικές και γνωστικές ανάγκες των αλλόφωνων παιδιών. Έτσι, οι μαθητές καλούνται να καλύψουν δύο βασικές τους ανάγκες: α. να αποκτήσουν βασικές επικοινωνιακές δεξιότητες και β. να αποκτήσουν ακαδημαϊκές δεξιότητες, ώστε να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε όλα τα μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος. Η άσκηση των μαθητών στις βασικές επικοινωνιακές δεξιότητες περνάει μέσα από σχετικά απλές μορφοσυντακτικές δομές της γλώσσας, καθημερινό λεξιλόγιο και έννοιες. Αντίθετα, τα άλλα γνωστικά αντικείμενα του αναλυτικού προγράμματος περιέχουν αφηρημένες έννοιες και επιστημονικούς όρους (μάζα, βάρος, επιτάχυνση, μιτοχόνδριο) που δεν είναι οικείες στους περισσότερους αλλόφωνους μαθητές, τους δημιουργούν ιδιαίτερες δυσκολίες και συχνά τους οδηγούν σε σχολική αποτυχία. Φαίνεται πως ακόμα και οι δάσκαλοι που έχουν μεγάλη διδακτική εμπειρία δεν κατανοούν τη δυσκολία αυτή των μαθητών και όταν τους αξιολογούν, αποδίδουν συχνά τις δυσκολίες τους σε έλλειψη ενδιαφέροντος και έλλειψη επιμέλειας. Αυτό φαίνεται και από τα αποτελέσματα της ποιοτικής έρευνας που έγινε στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης. Υπόθεση της έρευνας ήταν ότι οι μαθητές που μαθαίνουν μια δεύτερη γλώσσα, αλλά και διδάσκονται σ' αυτήν, ακόμα και αν έχουν αποκτήσει βασικές ακαδημαϊκές δεξιότητες, δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των γνωστικών αντικειμένων του Αναλυτικού Προγράμματος. Το μεθοδολογικό εργαλείο της έρευνας ήταν μαγνητοφωνημένες και ημι-δομημένες συνεντεύξεις. Στην έρευνα πήραν μέρος 18 από τους 25 καθηγητές του Συλλόγου των Διδασκόντων οι οποίοι ανήκαν σε διαφορετικές ειδικότητες. Όπως προκύπτει από την έρευνα, οι διδάσκοντες αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες των μαθητών τους, αλλά αδυνατούν να τις ερμηνεύσουν και προτιμούν τις εύκολες ερμηνείες περί αδιαφορίας των μαθητών. Γι' αυτό το λόγο οι στρατηγικές διδασκαλίας που επιλέγουν δεν είναι αποτελεσματικές όπως π.χ. συρραφή αποσπασμάτων του σχολικού εγχειριδίου, εγχειρίδια κατώτερης βαθμίδας, υπεραπλούστευση των γλωσσικών μέσων. Έτσι, οι μαθητές απομνημονεύουν όρους χωρίς όμως να τους εντάσσουν στο ενεργητικό τους λεξιλόγιο και χωρίς να ασκούνται σε σύνθετες μορφές γλώσσας. Για τους μαθητές όμως για τους οποίους η Γ2 είναι συγχρόνως το μέσο αλλά και το αντικείμενο διδασκαλίας, το περιεχόμενο του μαθήματος πρέπει: α. να διδάσκει τη γλώσσα μέσα σε αυθεντικά επικοινωνιακά συμφραζόμενα, β. να αντιμετωπίζει τη γλώσσα και το περιεχόμενο ως αλληλεξαρτώμενα στοιχεία και γ. να βοηθάει τους μαθητές που δεν έχουν ως Γ1 την ελληνική να αποκτήσουν ακαδημαϊκές δεξιότητες όπως και οι γηγενείς συμμαθητές τους, καλύπτοντας τόσο τις γλωσσικές όσο και τις γνωστικές τους ανάγκες.

Ειδικά χαρακτηριστικά: α) στατιστικά στοιχεία β) δείγματα λόγου των μαθητών

Τεχνικά χαρακτηριστικά: α) μονοχρωμία β) μικρή έκταση