Περιγραφή: Κατά την παραδοσιακή γραμματική στον τομέα της σύνταξης, το ρήμα είναι το κυριότερο στοιχείο της πρότασης, ενώ το υποκείμενο κατέχει προνομιακή θέση στην πρόταση σε σχέση με το αντικείμενο και τους άλλους προσδιορισμούς. Κατά την αντίληψη αυτή ρήμα και υποκείμενο συνιστούν την «ελάχιστη πρόταση», ενώ όλες οι άλλες συντακτικές λειτουργίες αποτελούν συμπληρώματα σε αυτή. Υπάρχουν όμως πολλές περιπτώσεις ρημάτων που απαιτούν την παρουσία αντικειμένου ή άλλου προσδιορισμού, διαφορετικά η πρόταση εμφανίζεται αντιγραμματική. (Ο Γιάννης μένει.). Στο πλαίσιο αυτό η μελέτη επιδιώκει, με αφετηρία το σθένος του ρήματος, να επισημάνει τις συνθετότερες κατηγορίες τύπων προτάσεων της νέας ελληνικής. Η θεωρία των ρηματικών σθενών μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη στη διδασκαλία της ελληνικής σε ξένους γιατί: α. τα ρήματα ανάλογα με τον τύπο της πρότασης στον οποίο εντάσσονται, πρέπει να διδάσκονται σταδιακά, από τις απλούστερες προτασιακές δομές στις συνθετότερες, β. τα ρήματα δεν πρέπει να διδάσκονται αποκομμένα από το συντακτικό τους περιβάλλον, αλλά μαζί με τους προσδιορισμούς με τους οποίους απαντώνται στον κειμενικό λόγο, γ. στον τομέα της μετάφρασης, η μεγαλύτερη δυσκολία έγκειται στο να περάσουμε από τη δομή προτάσεως της γλώσσας-στόχου, με βάση ένα συγκεκριμένο ρήμα. Η θεωρία των ρηματικών σθενών, με τους τύπους προτάσεων και τα σθένη των ρημάτων μας δίνει κάθε φορά το «πλάνο δομήσεως» της φράσης.

Ειδικά χαρακτηριστικά:

Τεχνικά χαρακτηριστικά: (α) σημειώσεις (β) κατάλογος τύπων προτάσεων της νέας ελληνικής (γ ) μονοχρωμία