Περιγραφή: Αντικείμενο της μελέτης είναι οι πολλαπλές δυνατότητες εκφοράς των προτάσεων στα νέα ελληνικά. Παρατηρούμε δηλαδή, με βάση το ρήμα, ότι η τοποθέτηση κάποιων όρων σε αρχική, ενδιάμεση ή τελική θέση εξαρτάται όχι μόνο από γραμματικούς προσδιορισμούς αλλά και από την πρόθεση του ομιλητή. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται δομικά σχήματα που χαρακτηρίζονται υποχρεωτικά και άλλα που εναλλάσσουν τη σειρά των όρων (ελεύθερα ή ημιελεύθερα) ανάλογα με τις σημασιολογικές αποχρώσεις (θεματοποίηση, εστίαση) που επιδιώκει ο χρήστης της γλώσσας. Στον προφορικό λόγο, τα δομικά αυτά σχήματα επισημαίνονται με τον κατάλληλο επιτονισμό. Η χαρακτηριστική αυτή ιδιότητα εναλλαγής των όρων στα νέα ελληνικά αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διδασκαλία της γλώσσας σε αλλοδαπούς για τρεις λόγους: α. γιατί οι ευρωπαϊκές γλώσσες παρουσιάζουν ανάλογη ευελιξία των όρων και ίσως η συγκριτική ανάλυση της μητρικής και της ξένης (ελληνικής) γλώσσας δημιουργεί σύγχυση στο μαθητή, β. γιατί είναι επιθυμητό και εφικτό να πλουτίσει ο μαθητής τις εκφραστικές του δυνατότητες και να μυηθεί σε κάποιο βαθμό στις σημασιολογικές αποχρώσεις που υπονοούν, γ. γιατί ο μαθητής πρέπει να προστατευτεί από τη λανθασμένη υπεργενίκευση ότι, δηλαδή, όλες ανεξαιρέτως οι σειρές είναι επιτρεπτές στη νέα ελληνική. Στο πλαίσιο διδασκαλίας της ελληνικής σε ξένους καλό θα ήταν να τονίζεται από τα πρώτα μαθήματα η βασική ιδιότητα της γλώσσας, να μην εκφράζει, δηλαδή, λεκτικά το υποκείμενο σε απλές προτάσεις, εφόσον οι πληροφορίες που εμπεριέχει ο ρηματικός τύπος είναι αρκετές για την υποδήλωσή του.

Ειδικά χαρακτηριστικά: (α) δείγματα ασκήσεων (β) δείγματα αυθεντικού λόγου

Τεχνικά χαρακτηριστικά: (α) μονοχρωμία