Περιγραφή: Το θέμα του άρθρου έχει σχέση με την ποικιλία της ελληνικής γλώσσας, τη νεοελληνική λογοτεχνική νόρμα και τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Πολύ συχνά για διδακτικούς σκοπούς δεν αρκεί η εξήγηση ενός φαινομένου, ότι πρόκειται δηλαδή για περίπτωση εναλλαγής κωδίκων, ανάμειξη κωδίκων κτλ. Οι ξένοι φοιτητές πρέπει να κατέχουν τις υφολογικές διακυμάνσεις προκειμένου να μη διδάσκονται μια δύσχρηστη, πλασματική γλώσσα. Πρέπει δηλαδή να εξηγούμε στους φοιτητές ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη γενική της λέξης «πολυτέλεια» που είναι πολυτέλειας και γιατί μιλούμε για ξενοδοχείο πολυτελείας. Ερωτήματα επίσης ανακύπτουν για το ποια μορφή της γλώσσας και μέσω ποιων κειμένων πρέπει να διδάσκουμε, καθώς και ποια είναι τα κριτήρια για την επιλογή των κειμενικών προτύπων κυρίως αυτών που ανήκουν στο λογοτεχνικό είδος. Η αναζήτηση κειμένων προτύπων, αν και θα αποτελούσε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ενασχόληση, θα μας οδηγούσε τελικά στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν πρότυπα κείμενα για τη νέα ελληνική αφού η ελληνική γλώσσα βρίσκεται σε κατάσταση διαλεκτικής διαμάχης μέσα σε ένα γλωσσικό συνεχές. Στη συνέχεια παρουσιάζεται η διδακτική μέθοδος που εφαρμόζεται στην Έδρα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης η οποία μέσα από λογοτεχνικά κείμενα δίνει έμφαση στη συνέχεια της γλώσσας.

Ειδικά χαρακτηριστικά: α) δείγματα διδακτικών τεχνικών

Τεχνικά χαρακτηριστικά: (α) μονοχρωμία (β) μικρή έκταση