Περιγραφή: Εξετάζονται οι μεθοδολογικές απόψεις πάνω στο θέμα της χρήσης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στη διδασκαλία της νέας ελληνικής σε πανεπιστημιακό επίπεδο, οι οποίες υπαγορεύονται σε μεγάλο βαθμό από τη διοικητική δομή του κάθε πανεπιστημίου. Έτσι, στα περισσότερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, η νέα ελληνική ανήκει σε τμήματα ξένων γλωσσών και οι μέθοδοι διδασκαλίας της δεν περιλαμβάνουν «βαθιές ανασκαφές» στην ελληνική ιστορία. Αντίθετα, στα πανεπιστήμια της Ρωσίας, τα αρχαία ελληνικά περιλαμβάνονται στο ακαδημαϊκό πρόγραμμα των τμημάτων της νεοελληνικής φιλολογίας. Απαριθμούνται οι τέσσερις γενικοί τύποι ανάγνωσης των αρχαίων κειμένων (ερασμιακό σύστημα, σύστημα του Reichlin, αρχαΐζουσα επιστημονική ανάγνωση, ανάγνωση με νεοελληνική προφορά) και υποστηρίζεται ότι η επιλογή του τύπου ανάγνωσης πρέπει να καθορίζεται από το σκοπό της εκμάθησης. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στους ξένους φοιτητές της νεοελληνικής και βυζαντινής φιλολογίας, ή και άλλων τμημάτων στο πρόγραμμα των οποίων περιλαμβάνεται η νέα ελληνική, και υιοθετείται η άποψη ότι οι φοιτητές που αρχίζουν την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από τα αρχαία ελληνικά, διδασκόμενοι ανάγνωση με την ερασμιακή προφορά, εξοικειώνονται με τη νεοελληνική μορφολογία πιο γρήγορα και τελικά μαθαίνουν τα νέα ελληνικά σε μικρότερο χρονικό διάστημα και πιο αποτελεσματικά. Τέλος, υποστηρίζεται ότι όταν η αρχαία ελληνική δεν αποτελεί μέρος της διδασκαλίας, αποκλείεται εξορισμού η επαφή των φοιτητών με έργα της κλασικής νεοελληνικής λογοτεχνίας. Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι η γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας συνιστά ένα σημαντικό θετικό παράγοντα στη διδασκαλία της νέα ελληνικής σε πανεπιστημιακό επίπεδο.

Ειδικά χαρακτηριστικά: α) δείγματα διδακτικών τεχνικών

Τεχνικά χαρακτηριστικά: α) μονοχρωμία