Περιγραφή: Η χρήση των λογοτεχνικών κειμένων ως γλωσσοδιδακτικών υλικών στα ισραηλινά ΑΕΙ χαρακτηρίζεται από μια σειρά ιδιομορφιών που είναι απόρροια τόσο των γενικότερων στόχων της διδασκαλίας της γλώσσας όσο και της σύστασης του φοιτητικού ακροατηρίου στη χώρα. Ως προς τους στόχους, μέχρι πολύ πρόσφατα η εκμάθηση των ελληνικών αποτελεί το πολύ ένα μέρος ενός μαθήματος ή ένα βοηθητικό μάθημα. Τελευταία η κατάσταση δείχνει να αλλάζει με τις προσπάθειες του Ανοιχτού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ να διδαχτούν τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα ισότιμη με άλλες, και του Πανεπιστημίου της Χάιφα να δημιουργηθεί ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, όπου το μάθημα της νέας ελληνικής θα παίζει κύριο ρόλο. Προς το παρόν όμως και το Πανεπιστήμιο της Χάιφα απαιτεί από τους φοιτητές πρώτα απ’ όλα την ικανότητα να διαβάζουν τα ελληνόγλωσσα δημοσιεύματα στα θέματα της ειδίκευσής τους. Αφού οι στόχοι της διδασκαλίας της ν.ε. είναι παραπλήσιοι με αυτούς της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών, δηλαδή η κατανόηση κειμένων, οι στρατηγικές επιλογής του διδακτικού υλικού αναπόφευκτα μοιάζουν. Όπως και τα κλασικά ελληνικά, τα νέα διδάσκονται μέσω της ανάλυσης, αυστηρώς προσδιορισμένων λογοτεχνικών κειμένων. Η επιλογή των λογοτεχνικών κειμένων γίνεται με βάση τις προσωπικές προτιμήσεις του καθηγητή, και το γραμματικο-συντακτικό σχολιασμό τους, ενώ η γραμματική διδάσκεται αυτόματα και αναλυτικά. Πετυχημένη όμως διδασκαλία μπορεί να είναι μόνο αυτή που προσαρμόζεται στις ανάγκες της προσωπικότητας-στόχου ή της ομάδας-στόχου. Αν επεκταθούν οι αρχές αυτές στην επιλογή γλωσσοδιδακτικού υλικού, τότε το περιεχόμενο του αναγνώσματος θα πρέπει να ορίζεται από τους μαθητές, ενώ οι διδάσκοντες πρέπει να τους προτείνουν μια επιλογή με τη βοήθεια των επαγγελματικών τους γνώσεων και των δεξιοτήτων. Επειδή οι τύποι των προσωπικοτήτων των μαθητών και τα ενδιαφέροντά τους ποικίλλουν πρέπει να υπάρχει και μια ποικιλία από διδακτικά υλικά. Επίσης δεν είναι υποχρεωτικό να διδάσκονται λογοτεχνικά έργα μόνο πρωτότυπα. Αξιόλογες μεταφράσεις που έγιναν από φυσικούς ομιλητές της ελληνικής μπορούν να αποτελέσουν ωφέλιμο υλικό. Η πιο στοιχειώδης απαίτηση για να θεωρηθεί ένα κείμενο κατάλληλο για ισραηλινό χαρακτήρα είναι να σέβεται τα θρησκευτικά του συναισθήματα και την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα. Η θεματολογία πρέπει να βασίζεται στις κοινώς αποδεκτές ανθρωπιστικές αξίες, να διαπνέεται από πνεύμα ανεξιθρησκίας και ανοχής ώστε να αποφευχθούν άσκοπες συζητήσεις και ιδεολογικές συγκρούσεις μέσα στην τάξη. Επιπλέον για να νιώθει ο ισραηλινός σπουδαστής άνετα με το ελληνικό λογοτεχνικό κείμενο είναι επιθυμητό να αναφέρεται αυτό στα ήδη γνωστά του πρόσωπα και γεγονότα.

Ειδικά χαρακτηριστικά: (α) δείγματα διδακτικών τεχνικών (β) δείγματα διδακτικού υλικού

Τεχνικά χαρακτηριστικά: (α) μονοχρωμία (β) μικρή έκταση