Περιγραφή: Η ανακοίνωση εμπνέεται σε θεωρητικό επίπεδο από τις αρχές που προτείνει ο ΔΙΓΛΩΣΣΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (LE MONDE BILINGUE/THE BILINGUAL WORLD), με έδρα τη Besançon της Γαλλίας. Αναφέρονται επίσης τα βιώματα των εισηγητών υπό τη διπλή τους ιδιότητα, της δίγλωσσης μητέρας φιλολόγου ή της φιλολόγου μητέρας και του δίγλωσσου πατέρα γλωσσολόγου ή του γλωσσολόγου πατέρα. Οι εισηγητές επέλεξαν τη διγλωσσία ως στοίχημα-τρόπο ζωής και τη μετέδωσαν στις τρεις τους κόρες με στόχο: α. να διασκεδάσουν τους φόβους ή τις επιφυλάξεις των δασκάλων, οι οποίοι συνηθέστατα συνδέουν τη διγλωσσία με τη σχολική καθυστέρηση και β. να επιβεβαιώσουν την πίστη τους στις ευεργετικές και μόνο συνέπειες της διγλωσσίας. Οι βασικές θέσεις του «Δίγλωσσου Κόσμου» είναι οι εξής: 1. Ένα δίγλωσσο παιδί αξίζει δύο ίσως και τρία, γι’ αυτό πρέπει να του διδάξουμε τη δεύτερη γλώσσα πολύ νωρίς, 2. το να έχει γονείς που μιλούν διαφορετικές γλώσσες αποτελεί για το παιδί θησαυρό, με τον όρο όμως καθένας γονέας να μιλά αποκλειστικά στη γλώσσα του, όταν απευθύνεται στο παιδί. Έτσι αυτό θα γίνει δίγλωσσο φυσιολογικά, 3. τα παιδιά των μονόγλωσσων γονέων πρέπει να κατακτήσουν μια δεύτερη γλώσσα, οποιαδήποτε ξένη από το νηπιαγωγείο κιόλας. Και αυτό πρέπει να γίνει σύμφωνα με τις αρχές της πρώιμης δίγλωσσης εκπαίδευσης, δηλαδή με τρόπο προφορικό και παιγνιώδη στην αρχή, όπως παλιότερα γινόταν με τα παιδιά που μεγάλωναν με μια ξένη τροφό, 4. έτσι, χάρη σε εξωτερικούς βοηθούς, δασκάλους και καθηγητές, οι μαθητές είναι δυνατόν να διδαχθούν ορισμένα τμήματα του Αναλυτικού Προγράμματος όχι πια σε μια αλλά σε δύο γλώσσες, 5. υπό τις συνθήκες αυτές, το δίγλωσσο παιδί θα έχει ιδιαίτερη ευκολία στο να μάθει και άλλες επιπλέον ξένες γλώσσες και να συνεχίσει με επιτυχία τις σπουδές τους στη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ύστερα από χρόνια συστηματικής παρατήρησης και βίωσης του φαινομένου της διγλωσσίας, οι δύο εισηγητές καταλήγουν σε δύο σημαντικά συμπεράσματα: α. Θα ήταν ανώφελο να γίνεται λόγος για ισογλωσσία (equilinguism). β. Οι δίγλωσσοι μαθητές διαθέτουν, κατά τον Bain (1974), μεγαλύτερο βαθμό γνωστικής ευελιξίας και ευλυγισίας από τους μονόγλωσσους μαθητές, όπως φαίνεται και από τις επιδόσεις τους σε διάφορες ασκήσεις, ακριβώς γιατί αντιμετωπίζουν τη γλώσσα στοχαστικά. γ. Δεν πειράζει, αν κατά τη χρήση παρατηρηθούν σε καθημερινή βάση φαινόμενα παρεμβολών μεταξύ δύο γλωσσών, ιδιαίτερα σε λεξιλογικό ή σημασιολογικό επίπεδο.

Ειδικά χαρακτηριστικά: α) δείγματα διδακτικών τεχνικών δ) δείγματα λόγου των μαθητών

Τεχνικά χαρακτηριστικά: α) μονοχρωμία β) μικρή έκταση γ) εικονογράφηση