Περιγραφή: Αποσαφηνίζονται και διαφοροποιούνται οι όροι ελληνική ως «δεύτερη» και ως «ξένη» γλώσσα από την παιδαγωγική και όχι τη γλωσσολογική σκοπιά. Κριτήριο για τη διαφοροποίηση των δύο όρων αποτελεί η εθνοπολιτισμική καταγωγή του δέκτη,δηλαδή, η ελληνική είναι δεύτερη γλώσσα, όταν διδάσκεται σε άτομα που προέρχονται από έναν άλλο πολιτισμό και δεν έχουν καμία σχέση με τον ελληνικό. Στις περιπτώσεις όπου η γλώσσα της οικογένειας, η (κυρίαρχη) γλώσσα του κοινωνικοπολιτισμικού περίγυρου και η γλώσσα διδασκαλίας (στο σχολείο) συμπίπτουν κάνουμε λόγο για διδασκαλία της μητρικής (πρώτης) γλώσσας. Όταν η γλώσσα της οικογένειας, η (κυρίαρχη) γλώσσα του κοινωνικοπολιτισμικού περίγυρου και η γλώσσα διδασκαλίας συμπίπτουν, αλλά στο σχολείο διδάσκεται και μια άλλη γλώσσα, τότε αυτή η γλώσσα χαρακτηρίζεται ως ξένη γλώσσα. Ο όρος ΕΓ2 στην Ελλάδα και στο εξωτερικό παραπέμπει στην ύπαρξη μιας άλλης γλώσσας που είναι πρώτη, ενώ ο όρος ΕΞΓ υπονοεί ότι η ελληνική μπορεί να είναι ξένη γλώσσα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Σε σχέση με τη δεύτερη περίπτωση προκύπτει το ερώτημα αν μπορεί μια γλώσσα στο φυσικό της κοινωνικοπολιτισμικό, οικονομικό, θεσμικό περιβάλλον να είναι ξένη, κι έτσι δημιουργείται ανάγκη επανεξέτασης του όρου ελληνική ως ξένη γλώσσα στην Ελλάδα. Τα άτομα που διδάσκονται την ελληνική στο εξωτερικό μπορούν να χωριστούν με βάση την εθνοπολιτισμική τους ταυτότητα σε δύο μεγάλες κατηγορίες, τους ομογενείς, όποτε εννοούμε δεύτερη γλώσσα, αφού αυτή συνδέεται με κοινωνικούς και θεσμικούς ρόλους και καλύπτει επικοινωνιακές ανάγκες και λειτουργίες, ενώ στην περίπτωση των αλλογενών η ελληνική μπορεί να θεωρηθεί ως ξένη, λόγω της εθνοπολιτισμικής καταγωγής των δεκτών και λόγω των λειτουργιών που επιτελεί.

Ειδικά χαρακτηριστικά:

Τεχνικά χαρακτηριστικά: (α) πίνακες (β) μονοχρωμία