Ο «αόριστος» σχηματίζεται με το «αοριστικό» (συνοπτικό) θέμα και τις καταλήξεις των παρελθοντικών τύπων του ρήματος και αποτελεί τον πιο συνηθισμένο και ξεκάθαρο τύπο που αναφέρεται χρονικά στο παρελθόν. Η πράξη που δηλώνει τοποθετείται στο παρελθόν και θεωρείται συνοπτικά, είναι δηλαδή ορατή και η ολοκλήρωσή της. Αυτό συνήθως (αλλά όχι υποχρεωτικά) συνεπάγεται τις έννοιες του στιγμιαίου, του ολοκληρωμένου, του συγκεκριμένου και του μετρήσιμου της ενέργειας που δηλώνει ένα ρήμα στον «αόριστο»:

Το μάθημα τελείωσε.

Σε κάποιες περιπτώσεις ρημάτων που δηλώνουν μεταβολή κατάστασης η χρήση του «αορίστου» αναφέρεται στην έναρξη της μεταβολής στο παρελθόν – άσχετα αν οι συνέπειές της επηρεάζουν (και) το παρόν:

Αρρώστησα.

Δύο ρήματα στον «αόριστο» που συνδέονται συμπλεκτικά κανονικά ερμηνεύονται το ένα ως συνέχεια του άλλου στο χρόνο:

Ήρθε αργά και έχασε το τρένο.

Ο «αόριστος» γενικά ερμηνεύεται με αναφορά στο παρελθόν, ακόμα και σε δευτερεύουσες προτάσεις και σε τροπικά περιβάλλοντα:

Αν ήρθε, θα το ξέραμε.

Η μόνη μη παρελθοντική χρήση του «αορίστου» είναι η αναφορά σε επείγουσες ή σίγουρες μελλοντικές ενέργειες (συνήθως απειλές ή υποσχέσεις), που εκμεταλλεύεται ακριβώς αυτή τη συγκεκριμένη αναφορά σε πραγματικά γεγονότα που κανονικά δηλώνει:

Αν σε πιάσω, κάηκες.