Ένας βασικός κανόνας φωνολογικής ανομοίωσης της νέας ελληνικής ορίζει ότι δεν είναι εύκολα ανεκτές ακολουθίες δύο άηχων τριβόμενων φθόγγων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο δεύτερος φθόγγος τρέπεται κατά την προφορά (και πολύ συχνά και στη γραφή) στον αντίστοιχο («ομοργανικό») κλειστό. Ο κανόνας έχει ευρύτατη εφαρμογή - και κυρίως στην περίπτωση των μεσοπαθητικών καταλήξεων του ρήματος που περιέχουν /θ/:
σκοινί < σχοινί
φτηνός < φθηνός
χτες < χθες
ακούστηκε < ακούσθηκε
γράφτηκε < γράφθηκε
δέχτηκε < δέχθηκε
Ο κανόνας δεν εφαρμόζεται κανονικά σε λόγιες λέξεις (και ιδιαίτερα σε γραπτό επίσημο λόγο):
Το δικαστήριο επείσθη...
Διεγνώσθη παροξυσμικός ίλιγγος θέσεως.
Ο κύβος ερρίφθη.
Δεν έχετε αντιληφθεί το πρόβλημα κ. συνάδελφε.
Δεν ελέχθη κάτι τέτοιο.
Η Σύνοδος δεν πρόκειται να ανεχθεί...
Επομένως, σε πολλές περιπτώσεις και οι δύο εκδοχές είναι δυνατό να προφέρονται (ή και να γράφονται) ακόμα και από τον ίδιο ομιλητή ανάλογα με τις περιστάσεις της επικοινωνίας (γραπτός ή προφορικός, επίσημος ή ανεπίσημος λόγος):
να αντιστοιχισθούν - να αντιστοιχιστούν
έχει δημοσιευθεί - έχει δημοσιευτεί
θα διαδεχθεί - θα διαδεχτεί
Σε κάθε περίπτωση, είναι πιθανότερο στο γραπτό λόγο μια τέτοια ακολουθία να περιέχει δύο τριβόμενα ενώ στον προφορικό είναι πιθανότερο να προφέρεται ως συνδυασμούς τριβόμενου και κλειστού (δηλ. ακόμα και κάποιος που γράφει ή βλέπει γραμμένο <δημοσιεύθηκε> είναι πιθανό να προφέρει [δimosieftike]).