Οι περιπτώσεις αυτές θεωρητικά μπορούν να ενταχθούν στο πλαίσιο του γενικού κανόνα φωνολογικής ανομοίωσης της νέας ελληνικής που ορίζει ότι δεν είναι εύκολα ανεκτές ακολουθίες δύο άηχων τριβόμενων φθόγγων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο πρώτος φθόγγος τρέπεται κατά την προφορά (και κανονικά και στη γραφή) στον αντίστοιχο («ομοργανικό») κλειστό (δηλ ο [f] σε [p] και ο [x] σε [k]).

Ο κανόνας έχει ευρύτατη εφαρμογή - και κυρίως στην περίπτωση των συνοπτικών τύπων του ρήματος που σχηματίζονται με την προσθήκη του {s} και δεδομένου ότι με κάποια μορφή ίσχυε και σε παλαιότερα στάδια της ιστορικής εξέλιξης της γλώσσας έχει επηρεάσει και τη γραφή των σχετικών τύπων. Θεωρητικά, σε μια περίπτωση όπως τρέχ-σ-ω, τα δύο άηχα τριβόμενα δεν είναι ανεκτά και έτσι το πρώτο τρέπεται σε κλειστό, δηλ. τρέκ-σ-ω που καταλήγει να γράφεται <τρέξω>.