Το άρθρο (οριστικό ή αόριστο) χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του ονόματος. Η Ελληνική έχει δύο άρθρα: το οριστικό (ο, η, το) και το αόριστο (ένας, μια, ένα). Και τα δύο κλίνονται ως προς την πτώση και το γένος. Το οριστικό άρθρο κλίνεται και ως προς τον αριθμό, ενώ το αόριστο απαντάται μόνο στον ενικό. Και τα δύο προηγούνται πάντα σε μια ονοματική φράση και συμφωνούν με αυτή ως προς το γένος, τον αριθμό και την πτώση. Το οριστικό και το αόριστο άρθρο δεν έχουν τύπους κλητικής.

Κρατάει το τελικό (ν) η αιτιατική του αρσενικού και του θηλυκού (τον, την) όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει από φωνήεν, από στιγμιαίο σύμφωνο (κ, π, τ), από δίψηφο σύμφωνο (μπ, ντ, γκ, τσ, τζ) ή από διπλό σύμφωνο (ξ, ψ).

Π.χ.: τον αέρα, την κότα, τον παππού, τον τυφλό, την μπάλα, τον ντορβά, την γκρίνια, την τσάντα, τον τζίτζικα, τον ξυλοκόπο, την ψυχή.

Δεν κρατάνε το τελικό (ν) όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει από εξακολουθητικό σύμφωνο (β, γ, δ, ζ, θ, λ, μ, ν, ρ, σ, φ, χ).

Π.χ.: τη βέρα, το γάιδαρο, το δράκο, τη ζωή, το θάνατο, τη λίμνη, τη μάνα, τη νύφη, τη ροδιά, τη σούπα, τη φωτιά, το χιονάνθρωπο.

Οι τύποι του αόριστου άρθρου ταυτίζονται με εκείνους του αριθμητικού ένας, μια, ένα, με τη διαφορά ότι οι τύποι του θηλυκού προφέρονται ως μονοσύλλαβες λέξεις, ενώ, αντίθετα, οι τύποι του θηλυκού του αριθμητικού προφέρονται ως δισύλλαβες λέξεις.

Π.χ.: Ήρθε μια φίλη μου. (αόριστο άρθρο μια = κάποια)

Έφαγα μόνο μία σοκολάτα. (αριθμητικό μία, όχι δύο)

Κρατάει το τελικό (ν) η αιτιατική του αόριστου άρθρου έναν όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει από φωνήεν, από στιγμιαίο σύμφωνο, από δίψηφο σύμφωνο ή από διπλό σύμφωνο.

Π.χ.: έναν άνθρωπο, έναν κύριο, έναν τσέλιγκα, έναν ψυχολόγο.

Δεν κρατάει το τελικό (ν) όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει από εξακολουθητικό σύμφωνο.

Π.χ.: ένα γαύρο, ένα ζητιάνο, ένα λαγό, ένα μύλο, ένα νόμο.

Συνηθίζεται στον προφορικό λόγο και στη λογοτεχνία να κρατάει το τελικό (ν) η αιτιατική μια όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει από φωνήεν.

Π.χ.: μιαν ανάσα, μιαν ιδέα, μιαν όμορφη κοπέλα.