Οι αδύναμοι τύποι της προσωπικής αντωνυμίας μπορούν να αντικαθιστούν μια ονοματική φράση (ή και να συναναφέρονται με κάποια ονοματική φράση που συνυπάρχει στην πρόταση στην περίπτωση του κλιτικού διπλασιασμού - βλ. σχετικό δελτίο) υπό προϋποθέσεις, που έχουν να κάνουν τόσο με τη θέση τους όσο και με τη μορφή τους:

(α) σε κάθε ρήμα μπορούν να προσαρτώνται το πολύ δύο κλιτικά - το ένα σε αιτιατική και το άλλο σε γενική·

(β) αν το ρήμα βρίσκεται σε τύπο της οριστικής ή της υποτακτικής (αν δηλ. είναι «παρεμφατικό») τα κλιτικά παίρνουν θέση προρηματική, αυστηρά αμέσως πριν το ρήμα (τίποτε δεν μπορεί να διακόψει την ακολουθία κλιτικό + ρήμα), και με αυστηρή σειρά - πρώτα η γενική και μετά η αιτιατική:

του το είπα

(γ) αν το ρήμα βρίσκεται σε «συντελικό χρόνο» (συνδυασμούς του έχω + μη παρεμφατικό τύπο) ισχύουν τα ίδια, όμως η θέση των κλιτικών συναρτάται με το έχω και όχι με το μη παρεμφατικό τύπο:

του το είχα πει

(δ) αν το ρήμα βρίσκεται σε τύπο προστακτικής ή «γερουνδίου» (δηλ. αν είναι «μη παρεμφατικό»), τα κλιτικά εμφανίζονται ακριβώς μετά το ρήμα και μπορούν να εμφανίζονται με οποιαδήποτε σειρά:

πες το μου!

(ε) σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το κλιτικό σε αιτιατική μπορεί να είναι αντωνυμία του γ΄ προσώπου μόνο: *να του με στείλεις, *θα σου με φέρει.