Κάθε ρήμα, ανεξάρτητα από τους προσδιορισμούς, τα συμπληρώματά του κτλ., μπορεί να περιγραφεί ως ρηματικό σύνολο σε σχέση με τα στοιχεία χρόνου, όψης, έγκλισης και άρνησης που το συνοδεύουν και που μπορούμε εύκολα να δούμε ότι αποτελούν εξίσου βασικές κατηγορίες όσο και αυτές που εμφανίζονται στη μορφολογία του: λ.χ., στο πεδίο του χρόνου, ενώ η διάκριση [+/-παρελθόν] εμφανίζεται μορφολογικά, η διάκριση [+/-μέλλον] εκφράζεται περιφραστικά· αντίστοιχα, στο πεδίο της όψης, η διάκριση [+/-συνοπτικό] εμφανίζεται μορφολογικά (με την επιλογή μεταξύ «ενεστωτικού»-«αοριστικού» θέματος), ενώ η διάκριση [+/-συντελικό] εκφράζεται περιφραστικά (με την παρουσία ή όχι κάποιου τύπου του έχω). Παρόμοια, στο πεδίο της έγκλισης, η διάκριση [+/-προστακτική] εμφανίζεται μορφολογικά, ενώ η διάκριση [+/-υποτακτική] εκφράζεται περιφραστικά (με την παρουσία ή όχι ενός από τα να και ας ή του θα).

Με ανάλογο τρόπο, όπως το υποκείμενο «φαίνεται» μορφολογικά με την κατάληξη του προσώπου του κάθε «παρεμφατικού» ρηματικού τύπου, έτσι και το/τα αντικείμενο/α μπορούν να «φαίνονται» με την (προαιρετική) παρουσία των αδύναμων τύπων της προσωπικής αντωνυμίας ως κλιτικών που εμπλέκονται στο ρηματικό σύνολο.

Πέρα από τις πολύ βασικές αυτές ουσιαστικές πληροφορίες των συγκεκριμένων δεικτών, από τυπικής πλευράς είναι προφανώς ιδιαίτερα σημαντική παρατήρηση ότι η σειρά με την οποία εμφανίζονται είναι αυστηρά καθορισμένη. Δεν μπορούν να «αλλάζουν θέσεις» μεταξύ τους, και ακόμα και όταν κάποιος από τους δείκτες αυτούς δεν υπάρχει σε μια πρόταση, πρέπει να θεωρήσουμε ότι «η θέση του είναι πιασμένη» (όπως εξάλλου συμβαίνει και με τις μορφολογικές κατηγορίες).