Η διάκριση οριστικής-υποτακτικής όπως παρουσιάζεται στον πίνακα παραπάνω βασίζεται τυπικά στην επιλογή και τη θέση του δείκτη της άρνησης (κατά Βελούδη & Φιλιππάκη-Warburton 1983) και έχει σημασιολογικό περιεχόμενο διακριτό κυρίως στις χρήσεις των σχετικών τύπων σε κύριες προτάσεις (Τσαγγαλίδης 2002): Οι κύριες προτάσεις με κάποιον τύπο της οριστικής αποτελούν εμφανώς προτάσεις κρίσης, ενώ οι κύριες προτάσεις με κάποιον τύπο της υποτακτικής αποτελούν, εξίσου εμφανώς, προτάσεις επιθυμίας.

Το ότι ο τύπος γράψω δεν εμφανίζεται σε κύριες προτάσεις δεν έχει να κάνει με κανένα χαρακτηριστικό έγκλισης, αλλά αντίθετα δικαιολογείται ανεξάρτητα, με βάση τα χαρακτηριστικά χρόνου και όψης που φέρει (Tsangalidis 1999 - βλ. και σχετικό δελτίο). Από θεωρητικής πλευράς είναι «σοβαρό λάθος» να αναφέρεται ως τύπος της υποτακτικής (Φιλιππάκη-Warburton 1992: 28) και πρακτικά δεν κερδίζουμε τίποτε. Αντίθετα, με το να τον ονομάσουμε - παραδοσιακά - «υποτακτική αορίστου», χάνουμε όλες τις παραπάνω χρήσιμες γενικεύσεις. Εξάλλου, ο όρος «υποτακτική χωρίς το να» που επιχειρεί να συμβιβάσει την παραδοσιακή και την πιο σύγχρονη άποψη, είναι παραπλανητικός, καθώς όλοι οι τύποι της απλής οριστικής θα μπορούσαν να περιγραφούν ως «υποτακτική χωρίς το να»: όχι μόνο ο τύπος γράψω, αλλά και οι τύποι γράφω, έγραφα, έγραψα, έχω γράψει, είχα γράψει - αφού ο καθένας τους μπορεί να αποτελεί τμήμα της υποτακτικής με το να (βλ. και Σπυρόπουλος & Τσαγγαλίδης 2003).