Γενικά ως απαλοιφή φωνήεντος περιγράφουμε οποιοδήποτε φαινόμενο κατά το οποίο ένα φωνήεν αποβάλλεται - στα όρια λέξεων εν προκειμένω - είτε για την αποφυγή χασμωδίας είτε για άλλους λόγους, ανεξάρτητα αν παραδοσιακά ορίζεται ως «έκθλιψη», «αποκοπή», «έκκρουση» κ.τ.ό. Το φαινόμενο είναι συνηθέστερο στον προφορικό λόγο και σε περισσότερο ανεπίσημα κείμενα.
Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες αποβάλλεται:
(α) το τελικό φωνήεν μιας λέξης πριν από λέξη που αρχίζει από φωνήεν:
μ' αρέσει, μ' άλλον, τ' άκουσα (<το / τα άκουσα), απ' αλλού
(β) το τελικό φωνήεν μιας λέξης πριν από λέξη που αρχίζει από σύμφωνο:
πάρ' τα, φέρ' τα, πλήρωσ' τα, απ' την Αθήνα
(γ) το αρχικό φωνήεν μιας λέξης μετά από λέξη που τελειώνει σε φωνήεν:
σου 'δωσα, τα 'πα, θα 'ρθω, να 'μαστε
(δ) σπανιότερα, το (άτονο) αρχικό φωνήεν μιας λέξης μετά από λέξη που τελειώνει σε σύμφωνο
τούτος 'δώ, το βλέπεις 'κείνο το σπίτι;
Δε φαίνεται να υπάρχει γενικός κανόνας που να ακολουθείται από όλους τους ομιλητές και πολλά τέτοια φαινόμενα εμφανίζονται μόνο σε συγκεκριμένες δομές, περιβάλλοντα ή και λέξεις. Πάντως, για τις περιπτώσεις χασμωδίας, έχουν προταθεί «κλίμακες αντηχητικότητας», στις οποίες όσο πιο αντηχητικό είναι ένα φωνήεν τόσο λιγότερο πιθανό είναι να απαλειφθεί -βλ., λ.χ., Holton, Mackridge & Φιλιππάκη-Warburton (1999: 22-23), οι οποίοι προτείνουν την κλίμακα a > o > u > e > i, και θεωρούν ότι «όταν δύο φωνήεντα συναντώνται στα όρια μορφημάτων ή λέξεων μέσα σε μια φράση, το λιγότερο ηχηρό (αντηχητικό) θα απαλειφθεί, αφήνοντας πίσω το περισσότερο ηχηρό (αντηχητικό)».
Υπάρχουν εξάλλου διαφορές μεταξύ ομιλητών - του ίδιου ή διαφορετικών ιδιωμάτων:
απ' εδώ - από 'δώ
σ' είπα - σου 'πα.
Οι πιο συχνές περιπτώσεις «έκθλιψης» αφορούν τα εξής:
τα άρθρα το (μόνο πριν από ο και α), τα (μόνο πριν από α) και του (μόνο πριν από ου):
τ' όνομα, τ' άλλο παιδί
τ' αγόρια
τ' ουρανού
τα μόρια θα (μόνο πριν από α) και να (μόνο πριν από α):
θ' ακούσω, ν' αφήσω·
τις αντωνυμίες με (με όλα τα φωνήεντα), σε (με όλα τα φωνήεντα), μου (μόνο πριν από α, ο, ου), σου (μόνο πριν από α, ο, ου), το (μόνο πριν από α και ο), τα (μόνο πριν από α) και του (μόνο πριν από α, ο, ου):
μ' άκουσε, μ' όρκισε, μ' έπιασε, μ' είδε
σ' άκουσε, σ' όρκισε, σ' έπιασε, σ' είδε
μ' αρέσει, μ' όρμηξε, μ' ούρλιαξε
σ' αρέσει, σ' ορμάει, σ' ουρλιάζει
τ' άκουσε, τ' όρκισε
τ' άκουσε
τ' αρέσει, τ' ούρλιαξε
τις προθέσεις με (με όλα τα φωνήεντα), σε (με όλα τα φωνήεντα), από (με όλα τα φωνήεντα, αλλά σπανιότερα), για (μόνο πριν από το α):
μ' άλλα, μ' όλα, μ' ουρλιαχτό, μ' ένα, μ' ηπειρώτες
σ' άλλα, σ' όλα, σ' ουρλιαχτό, σ' ένα, σ' ηπειρώτες
απ' άλλα, απ' όλα, (απ' ουρλιαχτό, απ' ένα, απ' ηπειρώτες)
γι' άλλα
Σε αρκετές περιπτώσεις, τα φωνήεντα που εξαιρούνται από τη δυνατότητα «έκθλιψης» είναι δυνατό να απαλειφθούν (με κανόνες «αφαίρεσης») - επιβεβαιώνοντας σε γενικές γραμμές την κλίμακα αντηχητικότητας:
το 'να χέρι
θα 'ρθω, θα 'ξερα
να 'λεγα, να 'μουν
μου 'πιασε, μου 'πε
σου 'φερε, σου 'ρθε
το 'κανε, το 'ξερε
τα 'πιασε, τα 'θελε
του 'δωσε, του 'πε
Η απαλοιφή δε συμβαίνει ποτέ, όταν το πρώτο φωνήεν είναι κάποιο από τα άρθρα ο, η, οι:
ο άνθρωπος, η Ελλάδα, οι όμορφοι, οι έξυπνες.