Ως θέμα ορίζουμε το συστατικό της πρότασης για το οποίο γίνεται λόγος. Αποτελεί την κεντρικότερη δεδομένη πληροφορία σε μια πρόταση και κανονικά ταυτίζεται με το συστατικό που εμφανίζεται σε θέση υποκειμένου:
Χτες, γνώρισα τη Μαρία. Η Μαρία είναι φίλη του Γιάννη.
(- Ποιον αγαπάει η Μαρία;)
Η Μαρία αγαπάει το Γιάννη.
(- Ποιον ρώτησε η δασκάλα;)
Η δασκάλα ρώτησε το Γιάννη.
Ακριβώς επειδή είναι μέρος των γνωστών πληροφοριών, το θέμα μπορεί να παραλείπεται σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα, ενώ η παρουσία του είναι υποχρεωτική αν πρέπει να διευκρινιστεί κάτι:
(- Τι έκαναν ο Γιάννης και η Μαρία / τα παιδιά χτες;)
Ο Γιάννης κοιμήθηκε και η Μαρία πήγε βόλτα.
Ως θέμα μπορεί βέβαια να λειτουργεί και οποιοδήποτε άλλο συντακτικό συστατικό - που αποτελεί δεδομένη πληροφορία:
(- Ποιος απάντησε στη δασκάλα;)
Στη δασκάλα απάντησε ο Γιάννης.
(- Ποιος έλυσε την άσκηση χτες;)
Χτες την έλυσε ο Γιάννης.
(- Τι κάνατε στις διακοπές;)
Τον Ιούλιο πήγαμε στο νησί. Τον Αύγουστο τον περάσαμε στην Αθήνα.
Ως θέμα κανονικά λειτουργεί η ονοματική φράση που βρίσκεται στην πρόταση με ταυτόχρονη παρουσία ασθενούς τύπου της προσωπικής αντωνυμίας που συναναφέρεται στην ίδια οντότητα (δηλ. στις περιπτώσεις του κλιτικού διπλασιασμού και της εκτόπισης με κλιτικό - βλ. σχετικά δελτία):
Τον ξέρω το Γιάννη
Το Γιάννη, που μου είπες να μην τον ρωτήσω, τον ρώτησα.
(κατάλληλα μόνο εφόσον ο Γιάννης είναι δεδομένη πληροφορία, και μάλιστα η οντότητα για την οποία γίνεται λόγος).
Παρόμοια, ως θέμα λειτουργεί συνήθως ένα ρητά εκπεφρασμένο (και όχι ελλείπον - βλ. σχετικό δελτίο) υποκείμενο - και συχνά οι ισχυροί τύποι της προσωπικής αντωνυμίας, εφόσον δε φέρει εμφατικό τόνο (οπότε θα αποτελεί πρίπτωση εστίασης - βλ. σχετικό δελτίο):
Ο Γιάννης ήρθε.
Εγώ τον ξέρω.
Εσείς, πήγατε διακοπές.
Όλα τα θέματα κανονικά δε φέρουν εμφατικό τόνο, ακολουθούνται από πτώση της επιτονικής καμπύλης, ή ακόμα και από παύση (που σημειώνεται με κόμμα, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις της μετατόπισης - βλ. σχετικό δελτίο):
Στην Αμερική, εγώ και η Μαρία δεν έχουμε πάει ποτέ.