Ως εστία ορίζουμε το σημαντικότερο τμήμα της νέας πληροφορίας που δίνει μια πρόταση. Στην απλούστερη περίπτωση, το τμήμα αυτό εμφανίζεται στο τέλος της πρότασης και είναι τονισμένο σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα συστατικά, για να τονίσουμε ότι αποτελεί τον πυρήνα της νέας πληροφορίας:
- Τι θέλει ο Γιάννης;
- (Ο Γιάννης) θέλει να φύγει.
- (Ο Γιάννης) θέλει ένα βιβλίο.
Οποιοδήποτε όμως συστατικό της πρότασης, σε οποιαδήποτε θέση, είναι δυνατό να αποτελέσει την εστία εφόσον μπορεί να φέρει εμφατικό τόνο (επομένως εξαιρούνται οι ασθενείς τύποι της προσωπικής αντωνυμίας, τα τροπικά - αλλά όχι τα αρνητικά - μόρια κ.ο.κ.) και εφόσον υπάρχει πραγματολογικός λόγος για να το κάνουμε:
Αυτός έφυγε, όχι ο άλλος.
Θέλω να το πεις στο Γιάννη, όχι σ' όλο τον κόσμο.
Ποιον πείραξε; Εμένα πείραξε.
Δεν είναι δυνατό να φέρει εμφατικό τόνο και να αποτελεί εστία μια ονοματική φράση που συναναφέρεται με ασθενή τύπο της προσωπικής αντωνυμίας. Με άλλα λόγια, η εστίαση μιας ονοματικής φράσης απαγορεύει τον κλιτικό διπλασιασμό (βλ. σχετικό δελτίο):
Ένα βιβλίο θέλει ο Γιάννης.
*Ένα βιβλίο το θέλει ο Γιάννης.
Εμφατικό τόνο φέρουν κανονικά οι ισχυροί τύποι της προσωπικής αντωνυμίας, ιδιαίτερα όταν εμφανίζονται σε θέση υποκειμένου, σε ονομαστική:
Να το δώσεις σ' εμένα.
Εγώ θα σου πω τι έγινε.